Erzurumspor’un Kongresi: Göstermelik Tebrikler, Gerçek İlgisizlik Yine bir Erzurumspor kongresi geride kaldı. Ne mi değişti? Hiçbir şey
Erzurumspor’un Kongresi: Göstermelik Tebrikler, Gerçek İlgisizlik
Yine bir Erzurumspor kongresi geride kaldı. Ne mi değişti? Hiçbir şey.
Yıllardır yazılan senaryonun yeni bir perdesi sadece.
Salon aynı, gelenler aynı, ilgisizlik aynı…
Ve ne yazık ki, Erzurum yine sahipsiz.
Bu şehirde sporun tanıtımdaki rolünü hâlâ kavrayamayanlar var. Erzurumspor, Erzurum’un en büyük markasıdır. Bu marka sadece sahada 90 dakika top koşturan 11 kişiden ibaret değildir. Erzurumspor, bir şehrin onurudur, kimliğidir, sesidir. Hele ki profesyonel ligde mücadele eden bir takımınız varsa, o şehir her hafta ulusal medyada anılır, adını duyurur. Ama biz ne yapıyoruz? Sessizce izliyoruz, uzaktan alkışlıyoruz, sosyal medyada ‘başarılar’ dileyip konuyu kapatıyoruz.
Kongrede olanlar da, olmayanlar da her şeyi özetliyor. 100 kişiyi bulmayan bir katılımla, ne yazık ki protokolsüz, ilgisiz, heyecansız bir kongre yaşandı. Geçmişi hatırlayın; efsane Erzurumspor’un kapanma sürecini… Sahipsizlik, ilgisizlik ve vurdumduymazlıkla o koca çınar devrildi. Şimdi aynısını yaşamamak için yeniden yapılanan Erzurumspor Futbol Kulübü’nün etrafında yine aynı boşluk var. Ve bu boşluğun adı ‘İLGİSİZLİK’.
STK’lar kendi dünyasında, siyasiler kendi gündeminde.
Bürokrasi deseniz, memleket umurlarındamı belli değil.
Protokol koltukları boş.
Bir ilin profesyonel futbol kulübü kongre yapıyor ama vali yok, belediye başkanları yok, milletvekilleri yok. Sadece Gençlik Spor İl Müdürü Levent Cakmur ve bir vali yardımcısı… 2 de gazeteciler cemiyet başkanı. Gerisini saymaya gerek yok. Çünkü zaten hiç olmadılar. Erzurum’a hizmet ettiğini iddia edenler, bu memleketin takımına göz ucuyla bile bakmıyor.
Sözüm ona Erzurumspor’a destek olanlar, sosyal medya paylaşımlarında başarılar dileyerek bu işi geçiştirdiklerini sanıyor. Ama iş gerçekten taşın altına el koymaya gelince, ortada kimse yok. Ahmet Dal yeniden başkan seçildi. “Öze dönüş” sloganıyla yeni bir döneme yelken açtı. Peki ya destek? O nerede?
Yeni logolarla, yeni listelerle bir yere kadar… Yönetim değişmiş olabilir ama zihniyet değişmiyor. Gönül isterdi ki görev süresi sona eren yöneticilere teşekkür edilip onurlandırılsın. Ama o da olmadı. Çünkü bizde vefa, lafla var; icraatta yok.
En acısı da şu: Kazım Karabekir Stadı’nda maç günü protokol tribününe bir bakın. Maç günleri “göründüm” demek için gelenler, birkaç kare poz verenler, sonra da sırra kadem basanlar… Bu bakış açısıyla bir şehir nasıl kalkınır? Bu şehir nasıl ayağa kalkar?
Amet maçında yaşanan olaylarda dahi sesini çıkarmayan siyasiler, oyuncular darp edilmişken sessiz kalan vekiller… Bu suskunluk, bu vurdumduymazlık hangi vicdana sığar? Bu mudur memleket sevdası? Bu mudur şehir sahiplenmek?
Erzurumspor sahipsiz değildir, ama yalnız bırakılmıştır. Bu yalnızlık, şehrin en büyük ayıbıdır. Yalnızca Erzurumspor için değil, Erzurum’un ta kendisi için büyük bir kayıptır.
Kuru kuruya başarı dilemekle, fotoğraf verip ‘destekliyoruz’ demekle bu işler olmuyor. Samimiyet sahada, tribünde, kongrede belli olur.
Yoksa biz bu filmi daha çok izleriz. Aynı senaryo, farklı oyuncular. Sonunda yine kapanan kapılar, küskünlükler, kaybolan umutlar…
Erzurum’a, Erzurumspor’a yakışan bu değil.